Παλιά υπήρχαν γειτονιές και σοκάκια που οι άνθρωποι έβγαζαν τις καρέκλες τους το απόγευμα και κουβέντιαζαν. Έλεγαν τα νέα της μέρας, έλεγαν ιστορίες από τα παλιά, για έρωτες και έχθρες μέχρι να τους βρει η νύχτα.
Σήμερα αυτό έχει εκλήψει, μέσα στις δυσκολίες που όλοι μας περνάμε σε μια κοινωνία που η ίδια νοσεί.
Μα η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία εξακολουθεί να υπάρχει. Περισσότερο από ποτέ.
Ένα ή πολλά μπορεί να μας αφορούν, είναι η ανάγκη μας για εσωτερική επικοινωνία, για προσωπική αναζήτηση, για να σχηματίσουμε την είκονα του παζλ της ζωής μας.
Μια στενοχώρια που έχουμε μας οδηγεί σ’ αδιέξοδο, ένα μυστικό που χρόνια φωλιάζει μέσα μας και δεν βρίσκει ησυχία, μια δύσκολη επέμβαση μας τρομάζει, ένας πόνος που μας βασανίζει χρόνια ζητάει απάντηση, συσσωρευμένα κιλά μας καταδυναστεύουν, όλα αυτά μαζί και χώρια αποτελούν σκόρπιες ψηφίδες ενός παζλ.

Ο ανθρώπος συχνά δίνει μάχη μέσα του να τακτοποιήσει τα κομμάτια από το παζλ. Σ’ αυτό το παιχνίδι του ανθρώπινου νου, να ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ, να βρεί ο καθένας την εικόνα που του αρμόζει να σχηματίσει για τον εαυτό του, τους γύρω του και την ζωή του.

Συχνά λένε, μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις. Κι εγώ θα πω μια εικόνα με πολλά κομμάτια από γεγονότα ζωής. Δεμένα αρμονικά μεταξύ τους, που οδηγούν στην αυτογνωσία και στην ευτυχία, με όποιο τρόπο την εννοεί κανείς.
Αρκεί να μπορέσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά. Αρκεί να τα κοιτάξουμε απο το πρίσμα που θα μας χαρίσει την ολοκλήρωση του παζλ, την δικιά μας εικόνα, του τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, τι κάνουμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και πως τελικά τα διαχειριζόμαστε όλα αυτά στην καθημερινότητά και στην μάχη για να κερδίσουμε την ποιότητα ζωής μας.
– Άννα Χατζηδημητρίου